“Doro” Engels Kampioen

Eindelijk! het heeft een beetje geduurd maar we hebben het gehaald: Jadore aus dem Elbe-Urstromtal is Engels Kampioen. “Doro” is iets heel bijzonders. Ze heeft op het vaste land alles gewonnen wat er maar voor een OES Dame te winnen valt. Ik was van mening, dat ze in het Oorsprongsland van dit Ras ook Kampioen kon worden. Als men, in dit geval ik, je dit tot doel hebt gezet, moet je ervan overtuigd zijn dat het veel tijd en geld kan gaan kosten voordat je zover bent en het hebt gehaald. Ik ben in april 2012 met Doro begonnen op de Show van Great Malvern en dat ging gigantisch verkeerd. In juli, in Peterborough, werd ze onder Dhr. Russel Jones Beste van het Ras en won haar eerste CC (zoals het CAC in Engeland heet). In december ging het naar Birmingham en hier won Doro haar tweede CC, met Beste van het Ras bij de Heer C. Barnes. Nu ontbrak slechts het 3de en laatste CC…… In maart 2013 op Crufts, in Bath, in Peterborough en in Swindon lukte het niet. Doro werd loops in september en had eigenlijk puppies moeten krijgen, maar ik wilde gewoonweg niet opgeven en het nogmaals proberen. Ik had haar ingeschreven voor de Ras Speciaal Show in Durham bij Newcastle (900 Km van Maaseik). Afgelopen week vrijdag, waren we nog snel even op de Int-Show van Eindhoven. Naar huis gereden, alles ingepakt voor de reis naar Engeland en Doro in de auto gepakt. Harry had een vrije dag genomen, om mij op deze lange reis te begeleiden. Die avond zijn we tot aan Calais/FR (330 Km) gereden en hebben hier in een hotel nabij de Tunnel overnacht. De volgende ochtend tegen 10.00 uur met de shuttle naar Dover. Het weer was een drama, het regende in stromen en daarbij kwam een enorme wind. Er moest geconcentreerd gereden worden om niet van de straat te waaien. Net na de Dartford Tunnel was de hemel zwart gekleurd en het regende zo erg dat we bijna niet meer konden rijden. Nadertijd klaarde het op en zagen we prachtige regenbogen, waarvan het einde op de snelweg eindigde en hier reden we doorheen. Een unieke beleving. Nee! De pot met goud aan het einde van de regenboog hebben we niet kunnen ontdekken en Harry weigerde om midden op de snelweg te stoppen. Na 2 grote koffiepauzes, kwamen wij, 560 Km later, in Durham aan. Ik had een mooi hotel voor ons uitgezocht, met veel groen voor Doro en een rustige kamer. Onze kamer was op de begane grond en via een schuifdeur had je toegang tot de tuin. Alhoewel mijn twijfels met betrekking tot rust niet geheel ongegrond waren. Deze tuinkamers waren aan een gang gelegen, die de hotelgasten onder andere gebruikten om in het Restaurant en de Ballroom te geraken. Aangezien we erg vermoeid waren van de reis, zijn we vroeg naar ons “hemelbed” gegaan. Tegen 01.00 uur s’nachts schrok ik wakker uit mijn slaap, omdat er een alarm afging. Ik vroeg aan Harry hoe laat het was en of hij de wekker niet wilde uitzetten. Maar het was niet de wekker die afging, maar het brandalarm dat in werking was gezet en dat om 01.00 uur in de nacht!!! Hartkloppingen en lichte paniek. Harry doe iets!!!! Mensen liepen over de gang en Harry meldde: “er word ge-evacueert”!!!! 2 seconden van schrik en het werd mij duidelijk wat ik moest doen: Doro de sokken aantrekken, zodat ze mooi schoon blijft voor de Show de volgende dag en ik in mij Pyjama samen met haar de tuin in. Dat Doro schoon bleef was belangrijk en in geval van nood had ik ook nog in de pyjama kunnen showen. Er gebeurde niets. Geen vuur te bekennen en alles bleef rustig. Het alarm ging uit en wij terug de kamer in. Doro de sokken uit en deze ging direct weer op haar kussen liggen. nike air max 1 Harry kreeg de opdracht de receptie te bellen, maar daar werd niet opgenomen. Het alarm ging weer aan. Harry kreeg de opdracht van Conny: ga onmiddellijk naar de receptie en vraag wat er aan de hand is? Die wilde zich eerst aankleden, maar ik was van mening dat dat te lang duurde. Harry weigerde op blote voeten te gaan. Dus bleef er niets anders over dan zelf maar, in pyjama en op bloote voeten, naar de receptie te gaan. Hier was het rustig en niemand te zien. De nachtportier kwam uit zijn kamer en vertelde mij dat het hem speet, maar dat een van de gasten van een Huwelijksfeest voor de grap op de knop van het brandalarm had gedrukt. Was het niet zo laat geweest, had ik waarschijnlijk deze mensen iets aangedaan. Dus terug de kamer in en naar bed. Harry viel snel weer in slaap, maar ik niet! Mijn hartslag, zat door deze opwinding op 350 slagen per minuut en bovendien kwamen de gasten van het huwelijksfeest door de gang gedenderd en waren alles andere dan stil. Op een gegeven moment liep de wekker af en onze belangrijke dag begon goed. Het regende niet, waardoor Doro en ik een grote ronde door het Hotel-park konden maken. De hal, van het Seaham Leisure Centre lag op een afstand van 18 Km en wij arriveerden om 09.00 bij de hal. Vele bekende OES mensen begroetten ons. Om 10.00 uur begon de keuring. De 46 ingeschreven OES werden door Dhr. Barrie Croft van de Malcro OES gekeurd. Hij is, net als de andere twee keurmeesters, die Doro haar CC gaven, sinds vele jaren fokker van dit ras. “Doro” en ik waren geheel ontspannen en alles kwam goed. “Doro” won haar Klasse, werd Beste Teef en later Beste van het Ras, lees BEST IN SHOW en had daarmee haar 3de CC en zodoende aan de voorwaarden van de Engelse Titel voldaan. Doro kreeg prachtige cadeaus, een fles Whiskey, een schaal van kristal, een grote OES met staart uit stof en een prachtige sjerp. adidas shoe sale uk Dit laatste is een traditie in Engeland en daar hou ik wel van. De Heer Croft schreef een prachtig keurverslag van Doro:

Om 13.00 uur was de Show ten einde, ik was dolgelukkig, sentimenteel en verloor een paar tranen van vreugde. Alles snel in de auto gepakt en richting huis, dat wil zeggen 900 Km voor de boeg. De rit was zo relaxed, geen enkele file, zelfs niet rond Londen, de cruise control op 125 km ingesteld en tegen 19.00 uur Engelse tijd waren we op de shutttle en tegen 0.30 kwamen we thuis aan. Hier heeft Doro nog een kippebout verorbert en aansluitend moe maar voldaan naar bed. Maandag kon ik het niet laten, uit te rekenen, wat deze Engelse Titel ons heeft gekost: 11.000 km gereden, dat wil zeggen 8x naar Engeland gereden. De uren in de auto zijn niet te tellen, rondom Londen staat ALTIJD file. Inschrijfgeld voor de Shows 333,80 Oppas voor de honden thuis 850,00 Eurotunnel 1.117,83 Hotels 852,19 Parkeren Crufts & LKA 63,67 Dierenarts Pet Travel Scheme 224,00 Diesel voor de 11.000 Km 1.595,00 3 advertenties in Our Dogs 817,00 dat is opgeteld: 5.853,49 Euro Wat hebben we daarvan: helemaal niets, alleen mezelf bewijzen, dat ik na 43 jaar nog steeds mooie honden heb, die ook in het Moederland van het Ras kunnen winnen. “Jadore” is onze 3de Engelse Kampioen. De eerste was “Zermatt aus dem Elbe-Urstromtal” en de 2de, de prachtige “Ch. Y’Lookalike aus dem Elbe-Urstromtal”, die in 2004 ook Crufts won. Een ding staat vast. Doro is mijn laatste Engelse Kampioen. Ik ben te moe en te oud voor deze inspanningen. Van onze reis hebben we mooie foto’s: De regenboog bij de Dartford Tunnel De hal in Seaham In gesprek met Peter Coggins, de Leider van de Show. De sjerpen en rozetten. De mooiste, helemaal boven aan in het midden, was voor Doro. Doro werd Best in Show mijn oogappel Doro, verwaaid door de wind in Seaham Gewoon gelukkig en dankbaar voor deze fantastische hond. Deze grappige pluche OES, die zelfs een staart heeft, werd gewonnen door “Doro”. Hij ligt bij ons op de woonkamertafel en draagt de Best In Show sjerp. Vrijdags had Daisy de verantwoordelijke taak gekregen om Doro droog en schoon te houden. Het regende pijpenstelen en in dit geval had ik Daisy een regenpak voor Doro klaar gelegd. Zij heeft zoiets nog nooit gezien, laat staan aangetrokken. Maar het is haar gelukt, Doro in dit pak te krijgen. Echter moest ik zaterdagavond in de hotelkamer vaststellen, dat dit regenpak een pak voor Beardies is en voor de arme Doro veel te klein. Daisy had zich ook al verbaasd over het feit dat het pak zo strak zat………