Een Avontuur van 3411 Kilometer

Het zou en moest zijn! Ik wilde eindelijk het derde land halen voor mijn Sonja, voor haar titel Internationaal Kampioen. Ze wordt in juli 3 jaar en normaal gesproken zou ze puppy’s moeten hebben. In Corna-tijden is het allesbehalve eenvoudig. Maar Conny zou Conny niet zijn als ze zich daardoor liet tegenhouden! we zochten, berekenden en lazen duizend Corona-regels. Eindelijk had ik alles geregeld: Corona veilig en comform  de regelgeving. Wij hebben voor 4 tentoonstellingen ingeschreven,  die plaatsvonden op 29 en 30 april 2021 in Medugorje in Bosnië-Herzegovina. 2x CAC en 2x CACIB elk, precies wat ik nodig had voor Sonja.  Uiteraard ging Lilou ook mee, er was kans op een eerste CACIB en CAC’s.

Het was 1686 km heenreis naar Medugorje in Bosnië-Herzegovina en 1725 km terugreis. De honden werden verdeeld (zoals gepland), Doro en Anna gingen naar Bechstedts en Norman zou bij Monika blijven. Helaas besloot een Bearded Collie teef uit Duitsland niet op tijd klaar te zijn voor dekking en wilde een OES teef uit Engeland naar Norman komen. Dat is altijd het geval als  weg wil! Het betekent stress !!! Met de hulp van Chris Beirendonk en Marja Ojevaar, die verantwoordelijk waren voor de mannetjes en onze lieve Daisy, die voor Norman, Lasse en de loopse Bearded Collie dame zorgde, was het klaar. Alleen al deze twee dekkingen zijn een lang verhaal waard.

Op dinsdag 27 april 2020 zijn we om 07.00 uur vertrokken richting Aken/duitsland. Daarvoor hadden we natuurlijk de auto verzekerd bij de ADAC, een veiligheidsbeugel gekocht, alle vignetten voor Oostenrijk en Slovenië geregeld en de hotels geboekt. Om 8 uur waren we in het Corona-testcentrum in Aken voor de sneltest en de PCR-test. De snelle test was nodig om in Kroatië te overnachten en de PCR-test om Bosnië binnen te komen. natuurlijk hadden we de avond ervoor thuis een snel test gedaan, die was negatief. Dat waren ook de andere twee tests de volgende ochtend, de eerste dag reden we tot net over de Kroatische grens en logeerden daar in een klein guesthouse. De volgende ochtend was het nog maar 550 km rijden naar onze bestemming. Het weer was slecht, veel regen en veel wolken en wind. De route van Zagreb naar Bosnië loopt door de bergen, veel landschap, weinig te zien. Helaas geen tijd voor een omweg naar de kust in Split. We verlieten de EU aan de grens met Bosnië en hadden slim een ​​roamingpakket gekocht bij de telefoonmaatschappij. Anders hadden we niet veel kunnen surfen op de telefoon.

We kwamen rond 16.00 uur aan in ons hotel. Een fantastische faciliteit, met veel bungalows, kleine waterlopen en enkele dieren, zoals pauwen, ezels en kippen. Het zou de ideale locatie zijn voor een EURO-OES-show. Het hotel was 10 minuten van het beursterrein. Dat hebben we natuurlijk opgezocht zodat we wisten waar we de volgende ochtend heen moesten. Er waren geen invalidenparkeerplaatsen, ik had de belofte dat ik bij de ingang bovenaan zou mogen parkeren. In het restaurant van het hotel konden we lekker eten en genieten. Onze twee meiden hebben heerlijk geslapen in de bungalow.

De volgende ochtend ware wij tegen  7.30 uur op het beursterrein. Alles stond al vol geparkeerd door de vele, vele busjes met  onuitsprekelijk vele kooien met honden van de vele, vele handlers. Deze zouden de hele tentoonstelling domineren, ongeveer 85% van de 500 geregistreerde honden werd door deze handlers geshowd. Een heel trieste en lelijke kant van het tentoonstelling circus.

Het weer was goed. De ringen voor onze rassen  waren buiten. Voor de 4 shows was het altijd dezelfde ring, alleen wisselden de keurmeesters. Bij het showcomitee  was afgesproken dat er een arts aanwezig was, die op de 1e en 2e dag de Corona Test PCR en sneltest kon uitvoeren. Kost slechts 53 € per persoon. In Duitsland € 95 pp.

Na het zien van de catalogus was het voor mij ontspannen. Alleen mijn twee meisjes waren geregistreerd. Heel gemakkelijk dus. Lilou en Sonja behaalden ’s ochtends hun eerste 2 CAC’s. Het schema werd niet echt nageleefd. De eerste CAC-show was dus niet om 14.00 uur klaar, maar pas rond 15.30 uur. Toen was er een lunchpauze tot 17 uur. We waren graag teruggegaan naar het hotel om uit te rusten. Onze auto stond helemaal dicht geparkeerd. Er was geen ontkomen aan. De 2e CACIB Show was vanaf 17.00 uur. Sonja won het CAC en het CACIB en werd uiteindelijk internationaal kampioen. Lilou behaalde haar 2e CAC en het Res- CACIB achter Sonja, die die dag 2x BOB was. In de erering waren we slechts figuranten. Het ging allemaal naar de handlers met soms hele slechte honden. De keurmeesters kwamen tussen het keuren  naar buiten om daar te roken. Omringd door een tros van  handlers. Alles zonder mondkapje, handen geschud en in de kantine zat je comfortabel bij elkaar zonder afstand en zonder masker. Corona bestond niet in Bosnië. We waren verbaasd en  moesten een heel lelijk scheldpartij doorstaan, ​​omdat we de Italiaanse en Franse handlers vroegen om alsjeblieft een beetje afstand te houden.

Groep 1 werd rond 20.00 uur gekeurd en aangezien we niets behaald hebben , hadden we terug kunnen gaan naar het hotel. Hiervoor zou onze auto echter vrij moeten hebben gestaan. Het duurde zelfs tot 21.30 uur voordat wij weg konden rijden nadat de Best in Show gekeurd was, en de meeste geparkeerde auto’s wegreden.

Het restaurant van het hotel was alleen open tot 21.00 uur. Het overleven van honger en dorst was mogelijk met een bezoek aan de volgende supermarkt voor wijn, kaas, worst en natuurlijk een slivovitz. Die avond zaten we gezellig met Sonja en Lilou voor onze bungalow en luisterden naar een nachtegaal.

De volgende ochtend weer om 7.30 uur op het showterrein, maar dit keer geparkeerd zodat we konden wegrijden als het ons uitkwam.

Hetzelfde programma: eerst de PCR-test in de ochtend, dan de CAC-show, dit keer Lilou BOB. De dag ervoor met 2 CAC’s zou het voldoende zijn geweest om de kampioenstitel “Bonsischer Federaler Champion” bevestigd te krijgen. Dat was te gênant en te gemakkelijk voor mij, ik wilde de 3 CAC’s voor de titel van Bosnisch Kampioen. We wonnen het en op dat moment was “Lilou”  de 160 kampioen in onze roll of honour.

Na de erering, waar we  niets voor ons te halen viel, reden we naar het hotel. We rustten uit en gingen om 17.00 uur eten. Vanaf 18.00 uur waren we weer op het terrein. Veel handlers  waren al vertrokken, ze hadden waarschijnlijk alles gewonnen wat ze nodig hadden. We besloten Sonja niet meer te exposeren. Ze had alles, en nu was het Lilou’s kans op het CACIB. Om 19.00 uur was er het Corona testresultaat, alles was in orde, de papieren lagen op een tafel, voor iedereen zichtbaar ……

Lilou had een mooie afsluiting van de show, ze werd 3e in de erering in groep 1 en we reden terug naar het hotel met een leuke beker. Onmiddelijk heb ik een lange wandeling gemaakt met de meisjes (eindelijk zonder de sokken die ze altijd moeten dragen om schoon te blijven) op het terrein. De bar was dicht en dus was het weer een picknick voor de bungalow met het zingen van de nachtegaal. Het was die avond een milde 19 graden, overdag hadden we tot wel 28 graden en pure zon.

De volgende ochtend om 9.00 uur verlieten we Medugorje en trakteerden we onszelf op een geweldig hotel aan zee in Optja / Kroatië. We wilden eindelijk heerlijk eten in het restaurant, maar alles was volgeboekt. Het was 1 mei en het hotel was volledig bezet. We hadden geen zin om de stad in te gaan, er waren niet genoeg plaatsen in een restaurant voor 21.00 uur. Wij bestelden  een aperitief en een heerlijke witte wijn op het terras, evenals een antipastaschotel. De meisjes genoten er ook van. Het regende ’s nachts hevig en de volgende ochtend was het droog van boven, maar kletsnat op straat. Paul mocht nog wat langer in bed blijven en ik heb met Sonja en Lilou een lange wandeling gemaakt naar het strand in Rijka. Ze konden dan drogen op het tapijt in ons hotelkamer, voor 30 € per hond moet dit kunnen. Om 9 uur vertrokken we en hadden we een stevige  1196 km voor de boeg. Dit keer een andere route dan op de heenreis. Het ging op de Tauernautobaan naar Salzburg, vervolgens via München, Stuttgart op de A 61 naar huis. Ik was fit en reed het hele stuk. Bij Jackerat/ Duitsland, net 35 km voor Maaseik, file !!! Uitgebrande auto, 30 minuten stil gestaan. We gebruikten de tijd om alle e-mails enz. te beantwoorden. Rond 22.00 uur waren we terug in Maaseik. Norman en Lasse waren er zo blij on terug te zien. De meiden maakten  gelijk een race over het weiland.

Het was een spannend avontuur dat alleen al voor Coronatest ongeveer 400 € kostte. Eindelijk  het gevoel van vrijheid terug en wij hebben er van genoten. Het was echter vermoeiend en ik moet mijn Paul dankbaar zijn dat hij dit avontuur met mij heeft meegemaakt.

De heenreis: Alpen bij Graz

in Kroatië met uitzicht op de Middellandse Zee bij Zadar                           geen euro’s in Kroatië

Onze bungalow op het hotelcomplex in Medugorje

‘S Avonds picknicken voor de bungalow. Paul draagt ​​altijd een hoodie tot 20 graden. Ik zat tegenover hem in een T-shirt ..

In het restaurant:

Op de show:

nieuwe Kampioenen: Lilou “Seejungfrau aus dem Elbe-Urstromtal”

Ch. “Rote Rose aus dem Elbe-Urstromtal”

“Lilou” 3. e van de groep op de laatste dag

Klaar!

het uitzicht vanuit het tentoonstellings- terrein  naar de bergen

Opatija/Croatie op zaterdagavond 1 mei 2021

De donkere kant van het showcircus ….. Ik vraag me echt af wie er onder deze omstandigheden veel geld betaalt,  om hun hond dagenlang (soms 14 dagen per keer) naar tentoonstellingen te laten reizen? Natuurlijk zijn er ook enkele heel goede, maar …

de mode van de handler dames:  je draagt ​​iets anders bij de CAC Show dan bij het CACIB. Zeg 4 outfits voor 4 shows.