27 november 2014

Grote zorgen om Texas

Het was de laatste avond van onze vakantie op 17-09, in Rostock, Meckelenburg-Voorpommeren, 650 Km van thuis. Het was 23.30, mijn Iphone was bijna leeg en om het op te laden legde ik het op het dressoir. Ik zag dat ik een oproep van thuis, van Bechstedt had gemist. Ulf en Anette Bechstedt zijn dierbare vrienden van ons, die op hond en haard passen, zodat wij op vakantie kunnen gaan.

Omdat het al zo laat was, wilde ik niet meer terugbellen en besloot een WhatsApp te sturen. Van Anette kwam ook nog een antwoord, dat ze ons een goede en veilige terugreis wensten etc. timberland boots for kids We gingen naar bed en die nacht had ik een slechte droom. De volgende ochtend gingen we vertrekken. Om 08.00 uur zag ik een WhatsApp op mijn mobiel, die mijn bloed in de aderen liet stollen: Texas, onze bijna 9 jaar oude Bobtail reu, de hond van mijn hart, oogappeltje, schaduw, kort gezegd: ik kan met hem lezen en schrijven, had een maagdraaiing gehad en werd in een bekende kliniek in Echt/NL geopereerd. ’s Nachts had de dierenarts nog gebeld en het ging zover allemaal goed met hem. Men had hem de milt moeten verwijderen, omdat deze vergroot was. Hij is in de Kliniek gebleven, zodat ze hem in de gaten konden houden, voor het geval hij hart ritme stoornissen zou krijgen. PANIEK!!!! Wat was er gebeurd? Texas had zoals altijd, voor het slapen gaan, zijn voer gekregen en dit gemoedelijk opgegeten. De Bechstedts waren nog niet naar bed en bemerkten dat Texas wilde overgegeven, maar dat er niets uitkwam. Dit herhaalde zich een paar keer. Onmiddellijk voelden Bechstedts aan zijn buik en die was rond als een bal en keihard. Voor Anette en Ulf was het duidelijk, dit was een maagtorsie. Ze probeerden mij direct te bellen, maar kregen geen antwoord. Harry zijn nummer deed alleen maar tuut tuut tuut…. en het geheime nummer van onze wonderbaarlijke dierenarts Liesbeth Vanholen was alleen via voicemail te bereiken. Ze spraken een bericht in, maar kregen geen antwoord. Bechstedts wisten, dat tijd een zeer grote rol speelt bij zo een maagdraaiing en hadden angst en paniek. Anette kon zich aan de grote Kliniek in Echt/NL herinneren, die hebben een 24-uurs nooddienst. En zo was het ook. Ze reden met Texas naar Echt. Hier kon de dierenarts, met behulp van een sonde de maag in zijn oorspronkelijke toestand terugbrengen. Zolang waren de Bechstedt bij Texas gebleven. Nu begon de dierenarts hen uit te leggen dat het beter was, Texas te opereren en de maag vast te zetten, omdat deze zich in de komende uren nogmaals zou kunnen draaien. De operatie zou ongeveer € 1.500 kosten. Omdat Ulf en Anette bang waren voor het leven van Texas, stemden ze er mee in. Wat was er tot nu allemaal fout gegaan: Anette kreeg mijn WhatsApp op het moment dat ze in de Kliniek in Echt was. Per ongeluk had Ulf Harry’s nummer verkeerd in zijn telefoon opgeslagen. Het geheime noodnummer van onze dierenarts, stond op voicemail, omdat zij die nacht dienst had en via haar praktijk noodnummer te bereiken was. Deze 2 nummers hadden Anette en Ulf in hun paniek niet geprobeerd te bellen. Ze hadden ook nog naar het huis/de praktijk van Liesbeth Vanholen kunnen rijden en haar uit bed kunnen bellen, maar door de stress werd daar niet aangedacht. In de hotelkamer viel ik bijna flauw en had het moeilijk met de gedachte, dat mijn hond daar onder het mes ging. Enkele negatieve ervaringen met deze kliniek maakten mij zenuwachtig en ik had angst om mijn Texas. Ik belde onmiddellijk naar de Bechstedts thuis om alle info uit eerste hand te verkrijgen. De dierenarts had aan de Bechstedts uitgelegd, dat de vergrootte milt tegen de maagwand drukte en daarom de maagwand zich gedraaid had….. Dat is bijna hetzelfde dan volwassen mensen proberen te vertellen, dat de ooievaar de kinderen brengt! Overigens is de milt niet opgestuurd voor verder onderzoek. In België opereert men geen maag, die met behulp van een sonde kan worden teruggedraaid. Het word zelfs aanbevolen om met de sonde te werken en in geen geval een operatie te doen. Het vastzetten van de maag is namelijk geen garantie dat de maag zich niet meer draait. Ik belde naar de kliniek om te horen hoe het met Texas ging. Zover was alles goed met hem, hij was naar buiten geweest en nieuwsgierig. Men wilde hem graag nog een extra nacht ter observatie in de Kliniek houden. Op mijn vraag, of er dan ook permanent een dierenarts aanwezig is om naar Texas te kijken, kreeg ik als antwoord dat deze sporadisch voorbij zou komen. Dit beviel mij helemaal niet en vroeg of het dan mogelijk was om Texas naar huis te halen. Wij zouden toch eerst tegen de avond terug thuis komen in België. De assistentie kon die vraag niet beantwoorden en wilde ruggespraak houden met de dierenarts. Ik moest rond de middag nog eens terug bellen. De assistentie vertelde mij dat we Texas s’avonds rond 20.00 uur konden ophalen, dan was ook de dierenarts aanwezig. Ik moest € 1522,- betalen, waarbij vermeld dient te worden dat contante betaling de voorkeur genoot. De assistente (achteraf bleek dat ze een dierenarts was), verklaarde dat Texas nog verschillende medicijnen moest hebben en dat hij meermaals per dag kleine maaltijden diende te eten. Ik moest zijn temperatuur controleren, die moest tussen de 38.0 en 39.0 graden liggen. Ik moest vervolgens eerst betalen, voordat ik naar Texas mocht kijken. Op mijn vraag: of ik de rekening mocht zien, kreeg ik als antwoord dat dit niet mogelijk was, misschien op het scherm van de computer. Uiteindelijk mocht ik Texas zien en hij lag in een kleine box. Te klein om op zijn zij te kunnen liggen. Er was ook nog een andere hond in een van de boxen. Ik kon wel janken en wist dat dit een ondragelijke situatie was voor mijn Texas. Op de terugweg naar huis bekeek ik deze gigantische rekening eens goed. 1,5 uur opereren kostten € 830,- en het blik Hills Dieet voer, dat ze voor hem neer hadden gezet werd berekend met € 2,57. Dan mag je echt blij zijn dat het kaalscheren van de buik voor de operatie, niet separaat op de rekening is gezet. Aangezien we Texas gedurende de nacht niet aan zijn lot wilden overlaten, ging Harry die nacht op de bank bij Texas. Deze bleef de gehele nacht staan en hijgen, Harry deed geen oog dicht. Bovendien had Texas veel urine verloren en was nat. Hij wilde gaan liggen, ging af en toe even zitten, maar het liggen lukte niet goed. Ook dronk hij veel. Zijn temperatuur was in orde en at een kleine portie eten. Dat veranderde rond 16.00 uur, toen had hij 40,8 koorts. We reden onmiddellijk naar Liesbeth Vanholen, onze dierenarts. Zij stelde, bij het aftasten van de buik vast, dat zijn blaas zo groot als een voetbal was!! Ze legde direct een sonde aan in de blaas om hem te laten leeglopen. Een enorme hoeveelheid donkerbruine urine kwam eruit. Weer naar huis en observeren of Texas plaste en hoeveel hij dronk. Wat erin gaat moet er ook weer uitkomen. Maar dat gebeurde niet. Texas verloor ongecontroleerd urine en deed geen plasje als hij zijn poot omhoog deed. Op zaterdag en zondag weer de blaas laten leegmaken bij de dierenarts. De echo liet zien dat er iets in de blaas zat, dat daar niet thuis hoorde. adidas kids shoes sale Het kon een bloedklomp zijn, of in het ergste geval, een tumor. Texas kreeg medicamenten, hoopten op een wonder en hadden vreselijk angst hem te verliezen. Zondagavond plaste hij voor de eerste keer normaal, ik was erg gelukkig en ook de temperatuur daalde. Ondertussen hadden wij al 2x getracht de dierenarts, die de operatie had uitgevoerd, aan de telefoon te krijgen. Hij had het druk en zou terugbellen. louboutin pas cher Maar niets gebeurde! De zondag ging het zo slecht met Texas, dat Harry de nooddienst van deze Kliniek belde en de dierenarts van dienst duidelijk te verstaan gaf, dat wij verwachtten dat de dierenarts die de operatie had uitgevoerd, binnen 30 minuten contact zou opnemen met onze eigen dierenarts. Tevens moest het operatieverslag per ommegaande aan onze dierenarts worden verstuurd. Dit gebeurde ook. Tijdens het gesprek tussen beide dierenartsen kwam ter sprake dat Texas een donkere vlek op zijn maagwand had, die verwijderd was. Dit stond NIET in het operatieverslag. Naar aanleiding van deze gegevens had Texas slechts hele kleine hoeveelheden eten mogen hebben! Mijn dierenarts sprak het vermoeden uit dat Texas tijdens zijn verblijf in deze Kliniek ook niet kon hebben geplast en dat hij een operatie trauma had. Er werden verschillende zaken besproken waarin werd aangegeven dat een en ander niet naar onze tevredenheid en wensen was verlopen. Maandag was een goeie dag. hij plaste en was bijna weer de oude en ik kon diep lucht halen. Dinsdag ging het weer niet goed met hem en had weer 40,8 koorts. Direct met hem naar Liesbeth Vanholen. De blaas was in orde, dus dat kon de oorzaak niet zijn. Doordat hij vele blauwe vlekken op de buik had na de operatie, kon het alleen nog maar om een buikvlies ontsteking gaan. Dus bloed afgenomen en het resultaat gaf aan: een grote ontsteking. Texas kreeg een 2de antibiotica toegediend en dat hielp. Gisterenavond (lees woensdagavond), belde de dierenarts uit Echt om te vragen hoe het met Texas ging? Dat was toch wel vriendelijk, na een week! Dit gesprek bracht tevens aan het licht dat de communicatie tussen ons en het personeel niet aan de dierenarts was doorgegeven. Natuurlijk voelde zich niemand verantwoordelijk voor de opgetreden complicaties. De gezamenlijk kosten, die bij mij eigen dierenarts zijn ontstaan, zijn natuurlijk ook voor mijn rekening. Had ik een bankstel gekocht en zou er iets aan dit bankstel niet goed geweest zijn, dat zou door garantie van de fabrikant, de verkoper ervoor zorgen dat het bankstel kosteloos gerepareerd zou worden. Een dierenkliniek maakt geen fouten en hoeft daardoor dus nooit iets voor niets te doen. Is dat niet geweldig? Vandaag, donderdag, 8 dagen na de operatie is Texas bijna weer de oude, gaat naar de poort, blaft naar alle honden die over de straat lopen en hij is ook weer jaloers als ik een andere hond aai. Wij waren zo bang dat we hem zouden verliezen. Zonder onze wonderbaarlijke dierenarts Liesbeth Vanholen, hadden wij verloren met al onze verdriet en zorgen. Ook willen we ons bedanken bij alle vrienden en bekenden, die met ons gebangt hebben om Texas. Enorm veel dank aan Ulf en Anette Bechstedt, dat ze onmiddellijk in de gaten hebben gehad, dat Texas in levensgevaar verkeerde en alles gedaan hebben om zijn leven te redden. Zij hebben de grote verantwoording die op hen rustte zeer ernst genomen. Het is iets heel bijzonders zulke goede vrienden te hebben.