Afscheid van mijn geliefde “Texas”

Mijn leven met mijn honden stond sinds woensdag 22-06-2016 volledig op z’n kop. Op die dag is “Senta” (Ch. No Limits aus dem Elbe-Urstromtal) op de leeftijd van slechts 2 jaar gestorven. Het was stil in huis. Mijn 4 honden, Texas, Doro en haar zoon Norman en mijn Bearded teef “Prada” waren rustig en stiller als normaal.

Donderochtend toen ik wakker was en naar beneden ging, om mijn honden naar buiten te laten, rook alles sterk naar urine. De vloer in de woonkamer en keuken zat vol met urinesporen en mijn “Texas” was nat en onrustig. Ik had het idee dat hij zich schaamde om wat hem gebeurd was. Ik dacht, ach mijn oude mannetje is helemaal uit zijn doen. Texas was zoals gewoonlijk buiten en lag op het terras. Daar vond ik naderhand ook veel urine. Ik was onzeker en heb mijn dierenarts Liesbeth Vanholen opgebeld en een afspraak gemaakt voor die middag. Natuurlijk moest ik urine opvangen maar dat wilde Texas niet. In de loop van de dag viel me op, dat hij veel water dronk en niet meer ging liggen. Hij stond telkens en wilde overal plassen in de tuin. Ik dacht aan een blaasontsteking of iets met zijn prostaat. Er werd bloed afgenomen en mijn dierenarts had een bezorgt gezicht. Zijn hart maakte geen goede indruk en ze bevestigde mij, wat ik zelf niet wilde zien, dat “Texas” de laatste weken zwakker geworden is. Op de uitslag van het laboratorium moest ik tot de volgende morgen wachten. Texas was zo moe van het vele staan, dat hij staande in slaap viel. Ik wilde zo graag dat hij ergens ging liggen maar hij stond telkens meteen weer op. Intussen had ik pampers voor hem gehaald en moest hij met een luier hier rondlopen. Eigenlijk vond ik het onwaardig voor Texas en zag aan hem dat hij vond dat dit geen recht deed aan zijn Status van “Lionking” van Maaseik. Hij had een rustige nacht en had op zijn lievelingsplaats geslapen. Om 11 uur had ik de afspraak bij de dierenarts. Het ging niet goed met Texas dat zag ik. Hij stond buiten en ging wederom overal plassen. Ik had medelijden met hem en zo langzamerhand greep de angst mij aan dat ik hem ging verliezen.

De uitslag van het laboratorium was, dat er een groote tumor in zijn lijf zat. De echo bevestigde dat. Zijn blaas was een groot kankergezwel en er zat vocht in zijn buikholte. Mijn dierenarts is een sterke vrouw maar vertelde mij met tranen in haar ogen dat ze niets meer voor Texas kon doen en dat hij veel pijn had.

Ik hou zo ontzettend veel van deze hond, hij is mijn oogappel. Ik wilde en wil nooit dat een van mijn honden onnodig lijden moet. Ik wil dat ze waardig sterven en onnodig lijden bespaart blijft. adidas original hoodie sale Daarom was ik het mijn Texas schuldig hem te laten gaan. Niemand kon mij van deze beslissing afbrengen en niemand kon mij op dat zware ogenblik troost bieden. Mijn diep bedroefde dierenarts en ik hebben “Texas” over de regenboogbrug laten gaan. Mijn oude man die ik nog zo graag een tijdje bij me wilde hebben.

Om alleen met een riem bij de dierenartspraktijk te vertrekken is een ervaring die je niet onberoerd laat. Op de terugweg naar huis moest ik zo vreselijk huilen dat ik niet meer rijden kon. Het was eenvoudig te veel om te verwerken. Ik heb binnen 8 dagen 2 honden verloren.

Het is zo onwerkelijk hier in huis. Ik heb nu nog maar 3 honden. Mijn 2 bobtails Doro en haar zoon Norman en mijn Beardie teef “Prada”. Ze zijn ook totaal in de war. Hun roedelleider is weg. Doro en Texas waren als een echtpaar en Norman was de prins naast zijn vader. Texas dood valt ons allen zeer zwaar en we zijn allen diep bedroeft en moeten ons ritme weer vinden. In augustus 2015 had ik nog 8 honden. Drie moest ik er wegdoen omdat mijn man mij verlaten had en mijn toekomst onzeker was. adidas sale Toen was ik alleen met mijn 5 honden, die mij de afgelopen 10 maanden veel troost gegeven hebben om deze zware tijd door te komen. Nu het ik nog maar 3 honden. Hopelijk is het nu genoeg geweest.